گیاه بادنجان یکساله ، دارای ساقه هایی کرک دار و پر شاخه،برگهایی با کرک های پنبه ای و میوه دراز با رنگ بنفش تیره و سیاه رنگ است.
البته یک نوعی از این گیاه به رنگ زرد و سفید نیز وجود دارد.
در گذشته های دور به نام وغد ،معروف بوده است و تاکنون ۱۱ نوع آن دیده شده است.
دارای ارزش دارویی شناخته شده است و یک نوع آن به عنوان گیاه زینتی کاشت میشود.
زادگاه اصلی این گیاه پرخاصیت ،هندوستان است و بعد از آن به آفریقا و آمریکا رفته و سپس در ایران به خصوص در هرمزگان-بوشهر-خوزستان-گیلان و مازندران کاشت می شود.
ترکیبات شیمیایی بادنجان :
از نظر مواد معدنی و ویتامین ها بسیار غنی بوده و دارای ترکیبات زیر است:
آب–چربی–پروتئین–هیدراتهای کربن–سدیم–کلسیم–پتاسیم–فسفر–آهن–ویتامین A,B1,B2 و ویتامین C است.
خواص درمانی بادنجان :
۱-محرک و ضد اسپاسم است.
۲-آب ریشه آن در التهابات گوش ،موثر است.
۳-در درمان بیماری آسم ،کاربرد دارد.
۴-خواب آور است و در درمان بیماران عصبی ،موثر است.
۵-محرک میل جنسی است و نطفه را زیاد میکند.
۶-کیفیت خون را بالا برده و تقویت می کند.
۷-کلسترول خون را پایین می آورد.
۸-روغن آن در درمان بواسیر به صورت ضماد ،موثر است.
۹-در زخم های عمیق کاربرد دارد و خون را بند می آورد.
۱۰-خونریزی های روده ای را، از بین میبرد.
۱۱-به عنوان پادزهر در مسمومیت های غذایی، کاربرد دارد.
۱۲-در درمان انسداد و گرفتگی های قلبی و عروقی ،کاربرد دارد.
۱۳-از تخم آن در درمان سرماخوردگی و زکام ،استفاده میشود.
۱۴-سنگ مثانه را از بین میبرد.
۱۵-ملین و خلط آور است.
موارد منع:
۱-از مصرف بیش از اندازه آن خودداری گردد.
۲-میوه نارس آن دارای ماده ای سمی،به نام سولانین است که سبب مسمومیت میگردد.
